Tabasco, mijn geheime verslaving

Waarom een artikel over Tabasco? Waarom niet, what’s not to like? Niet omdat ik wil dat mijn lezers meer Tabasco gaan consumeren – dat mág overigens wel – want ik heb geen aandelen Tabasco noch word ik voor dit stukje betaald noch krijg ik er iets anders voor. Dat moet je er tegenwoordig bijzeggen omdat veel bloggers betaald worden in producten of geld. Ik dus niet, althans niet bij dit artikel.

Ik ben fan van Tabasco, eigenlijk al mijn hele leven. Ik weet nog goed wanneer ik voor het eerst Tabasco proefde. Beter dan wanneer ik mijn eerste biertje of glaasje wijn probeerde. Blijkbaar vond ik het mysterieuze kleine flesje waar nog een bodempje ietwat grauw verkleurde saus in zat en dat al een jaar op dezelfde plek in een diepe la in de keuken van mijn ouders stond, heel spannend. Voorzichtig probeerde ik een druppeltje, op een broodje kaas. Wow! Bek in de fik, alsof iemand je met een brandende karatetrap in je smoel schopte…!

De pittigheid wende snel, al gauw werd ik een fan van scherp eten. Ik merkte ook een licht verslavend, junkie effect; namelijk dat ik steeds meer en steeds hetere toevoegingen nodig had aan mijn eten. Hete pepers gewoon rauw opknabbelen is tegenwoordig geen probleem meer en ik heb op reizen in verre landen al bijzonder grappige situaties meegemaakt, met Sechuan-Chinezen die mij hun allerheetste gerecht voorschotelden dat ik met stalen smoel op at waarna ze in verwarring ook een hap probeerden en daarna zelf in brand vlogen in tegenstelling tot de te laag ingeschatte westerling. Of de Indiase kok die op verzoek zijn allerscherpste gerecht voor me maakte en dat nog extra spicy en nieuwsgierig geworden uit zijn keuken kwam om mij het op te zien eten.

Waarom eet ik scherp eten, vragen veel mensen die er niet van houden mij? Because I like to spice things up! Een beetje pit toevoegen maakt alles leuker. De grap met Tabasco is dat het niet heel veel smaak toevoegt aan je gerecht, maar door het letterlijk op scherp zetten van je smaakpapillen, ze alerter maakt voor de smaakprikkels die je ontvangt bij de hap (of slok) die je neemt. Waardoor je de smaken van het gerecht zelf beter proeft.

Gezond
Daarnaast schijnt scherp eten nog andere bijwerkingen te hebben, zoals een vol-gevoel dat sneller optreedt, waardoor je minder eet. Of het ook waar is dat de capsaïcine (de werkzame stof in chilipepers) je metabolisme verhoogt omdat je temperatuur stijgt waardoor je lichaam meer calorieën verbrandt, weet ik niet zeker, maar ik heb dit meerdere keren gelezen. Daarnaast schijnt het stofje goed te zijn bij het voorkomen van hartproblemen en kanker door de antibacteriële werking en doordat het de effecten van slecht cholesterol en wildgroei van cellen reduceert. Tevens schijnt het het lichaam te helpen met het beter opnemen van andere goede stofjes zoals antioxidanten. Wat ook heel geloofwaardig is, is dat de hitte van de pepers de bloeddoorstroming verhoogt, je voelt dat namelijk ook echt zodra je iets heets eet. Als laatste heb ik ook vaak gelezen dat pittig eten ervoor zorgt dat je lichaam gelukshormonen aanmaakt, zoals endorfines en serotonine. Goed tegen stress en voor extra geluksgevoel dus.

Ok, even terug naar de Tabasco-saus, want daar gaat dit stukje over en niet over alle andere mogelijke manieren van scherp eten, want daar zijn boeken over volgeschreven. Toen ik op kamers ging wonen, werd Tabasco een vaste verschijning op mijn tafel. Toen er plots een groene variant op de markt verscheen, kocht ik die vanzelfsprekend ook. Vanwege het kleurtje en dus de variatie, maar ook vanwege de iets andere smaak. In mijn beleving kwamen de andere twee smaken pas veel later in Nederland op de markt, maar ook die eet ik geregeld. Ook knock-off-copy-cat-scherpe-sausmerken hebben tegenwoordig een groene en een bruine variant. De bruine is chipotle, een gerookte jalapeño-peper. Ik moet zeggen dat ik daar niet zo’n fan van ben, op zich hou ik wel van de gerookte smaak van veel dingen en ik vind de saus ook wel lekker, maar de andere drie varianten waardeer ik meer.

De enige Tabasco-variant die ik nog niet genoemd heb, is de Habanero. Die is extra scherp en dat is wel nodig ook voor mijn afgejakkerde smaakpapillen. De Habanero-variant is dikke favo! Veel en lekkere smaak en veel pit, wat wil je nog meer! Het flesje oogt ook stoer, ik krijg er altijd water van in de mond als ik het zie. Ik heb altijd minimaal drie varianten op tafel staan, staat leuk, is afwisselend en vooral lekker. Overigens is het niet zo dat het junkie-effect er echt voor zorgt dat mijn smaakpapillen verziekt raken en ik niets meer proef. Het is een conjunctuur. Dat wil zeggen dat ik op een bepaald moment de opgaande lijn te pakken heb en steeds scherper nodig heb voor mijn spiciness-geluksgevoel, tot het zo erg is, dat het me opvalt dat ik er meerdere flesjes Tabasco-habanero in een maand doorheen jaag. Het wake-up-moment is vaak de volgende ochtend, als ik het glazuur van de toiletpot brand en een fikse nabrander voel tussen de billetjes…

Pro-tip: als je Habanero-Tabasco bijna op is, zitten er soms nog wat klodders dikkere saus in het flesje. Doe een half theelepeltje azijn in het flesje en schud even flink.

Ik kan uren praten over Tabasco, maar dit was het voor nu. Ik sluit af met een citaat, een laatste stukje informatie vanuit Tabasco zelf. Zag ik langs komen en wist ik zelf nog niet:

Weinig mensen zijn bekend met de klassieke productiewijze en het vakmanschap waarmee dit gepaard gaat. Zodra de zongerijpte pepers de perfecte dieprode kleur hebben, worden zij handmatig geplukt. In de fabriek worden de pepers fijngemaakt en gemengd met Avery Island zout. Het mengsel moet gedurende 3 jaar in eikenhouten vaten rijpen. Na het rijpingsproces inspecteert de familie het mengsel dat tot slot wordt gemengd met gedistilleerd azijn. Het exacte recept is al 150 jaar een goed bewaard familiegeheim, maar er komt geen toevoeging aan te pas. De naam Tabasco is gepatenteerd; hij voert terug op de provincie Tabasco in Mexico, waar de gelijknamige pepervariëteit (tabasco) vandaan komt.